Emerytura, przeprowadzka. Mieszkam w domu z bardzo małą działką. Dom rodzinny, do tej pory zamieszkały przez brata. Ja wróciłam do niego po kilkudziesięciu latach wędrówki po Polsce i świecie (praca). Działka zagospodarowana przez bratową, więc nie będę jej w roślinach przecież grzebała (mamy zupełnie inny gust kwiatowy). Szukałam swojego kawałka ziemi. Nie ma. Po prostu nie można tu nic kupić (no chyba, że ma się dziesiątki tysięcy. Nie mam). W końcu byłam już tak zdesperowana (wiosna wielkimi krokami się zbliża), że jak usłyszałam: "jest, ale 7 kilometrów od miejsca zamieszkania, nie było tam nikogo przez ostatnie kilka lat (6), jakieś drzewa tam są, szopki po owcach czy innej zwierzynie", wrzasnęłam: "kupuję!". No i klamka zapadła. Niestety. Dlaczego niestety? Bo dopiero po decyzji pojechałam zobaczyć co to jest. To nie działka, a kawałek opuszczonego sadu. Tam nawet trawa nie rośnie, bo ogromne drzewa rosnące po całej długości owej "działki" zacieniają ją w całości. Ogrodzenie leży poprzerastane siewkami jakichś krzaków. Rudery do rozebrania i wywiezienia. Warzywnika nie ma gdzie zrobić... Byłam w szoku dni kilka (dwa), otrzepałam się i podjęłam decyzję: działkę trzeba kupić, bo starsza kobieta ucieszona, że w końcu kupca znalazła, więc głupio ją teraz tej radości pozbawiać. Nic nie będę robiła w tym roku. Wróć, nie, że nie będę robiła, będę obserwowała jak się te drzewa i krzewy zachowują, jak rodzą i te, które będą dobre zostaną. Reszta zostanie wycięta i może jakiś warzywniak w przyszłym roku się wykombinuje. Ten rok przeznaczam na dojście moje do siebie, po owym szoku...
Na udokumentowanie, że nie przesadzam, kilka zdjęć:
| Załączniki: |
|
002.JPG [ 307.38 KiB | Przeglądany 2644 razy ] |
|
003 (2).JPG [ 281.67 KiB | Przeglądany 2644 razy ] |
|
003.JPG [ 280.67 KiB | Przeglądany 2644 razy ] |
|
006.JPG [ 345.85 KiB | Przeglądany 2644 razy ] |
|
013.JPG [ 398.26 KiB | Przeglądany 2644 razy ] |
Ja do Buska mam 3 kilometry. 
I po sadzonki będziesz miała blisko jak już skrzydła rozwiniesz 